ماجرای رای اعتماد به زنگنه/5
من 50 میلیارد بشکه نفت کشف کردم!
کشف 50 میلیارد بشکه نفت خام درجا طی چهار سال گذشته است که نمایندگان محترم دقت بفرمایند وقتیکه این عدد 50 میلیارد بشکه را ما مقایسه کنیم با تنها 10 میلیارد بشکه که در بیست سال قبل از آن و بعد از انقلاب کشف شده بود.
ميزنفت/ پس از انتشار 4 گزارش درباره ماجرای رای اعتماد مجلس ششم به بیرژن نامدار زنگنه با عناوین«شباهت زنگنه مدل 95 به مدل 80»٬ «زنگنه روحیه ای دیکتاتوری دارد!»٬ « مدیران شیلات و نیرو از نفت چه می خواهند؟» و «توان داخلی را به عمد تضعیف کردند تا منابع را حراج کنند»٬ وزیر نفت پشت تریبون رفت و به دفاع از خود پرداخت.
نکته مهم در دفاعیات زنگنه این است که وزیر نفت تخصص بسیاری در زیرنویس کردن آدرش اشتباه و رقم سازی دارد و با همین راهکار٬ توانست بسختی از سد مجلس ششم بگذرد. موضوعی که نمایندگان مجلس دهم بهتر است بیشتر بدانند. بخش های مهم سخنان زنگنه را در تاریخ 31 مرداد 1380 بشرح زیر است:
*کشف 50 میلیارد بشکه نفت خام درجا طی چهار سال گذشته است که نمایندگان محترم دقت بفرمایند وقتیکه این عدد 50 میلیارد بشکه را ما مقایسه کنیم با تنها 10 میلیارد بشکه که در بیست سال قبل از آن و بعد از انقلاب کشف شده بود.
*میدانهای مشترک برای ما بسیار حساس است و این یک مسؤولیت ملی برای ماست که به میدانهای مشترک بپردازیم. من امروز مفتخرم که در اینجا عرض بکنم از کل سرمایه‌گذاری هایی که در قالب بیع متقابل انجام شده برای توسعه نفت و گاز، بیش از 80 درصد این سرمایه‌گذاری ها در میدانهای مشترک بوده، چیزیکه درواقع اگر انجام نمی‌شد فاجعه بود، نه آنچه که انجام شده است.
تنها ما فقط لایه نفتی پارس جنوبی را داریم که هنوز تکلیف آن از میدانهای مشترک ما روشن نشده که آنهم ان‌شاءالله با تکمیل مراحل اکتشاف بزودی تکلیفش روشن خواهد شد.
*افزایش بازیافت نفت خام از ابتدای این دولت بعنوان یک هدف اساسی مورد توجه بوده، نمایندگان محترم مستحضرند که ما حدوداً 500 میلیارد بشکه هیدورکربور مایع شامل نفت خام میعانات گازی در جا داریم، آنچه که می‌توانیم از این برداشت بکنیم با تکنولوژی که تا الان از آن بحث می‌کنیم حدود 100 میلیارد بشکه است. اگر ما فقط یک درصد بازیافت نفت را اضافه کنیم، یعنی آنچه که می‌توانیم از زیر زمین به روی زمین بیاوریم که تماماً نمی‌شود همه نفت را آورد، از 500 میلیارد، یک درصدش 5 میلیارد بشکه می‌شود و اگر قیمت نفت را 20 دلار متوسط بگیریم 100 میلیارد دلار به ثروت این مملکت اضافه می‌شود و مصلحت نیست ما به یچ دلیلی از این 100 میلیارد ثروت صرفنظر بکنیم حتی اگر یک درصد بتوانیم بازیافت نفت را بالا ببریم که این به استفاده از آخرین تکنولوژی های روز دنیا بستگی دارد.
*قراردادهای مطالعاتی میدانهای عظیم نفتی بسته شده و ما اصل را بر این گذاشتیم که اول باید مطالعات عمیق برای توسعه میادین انجام بدهیم و در سالهای گذشته کمتر چنین کاری انجام شده و ما این کار را پذیرفتیم و برای 11 میدان عظیم نفتی جنوب قراردادها بسته شده که 75 درصد تولید نفت جنوب کشور را دارند و قراردادها با شرکتهای ایرانی و خارجی بوده است.
*بااجرای 12 قرارداد بیع متقابلی که همه براساس مصوبات مجلس از برنامه دوم که البته این بیع متقابل نه ابتکار ما بوده، نه خلق ما بوده، از برنامه اول وجود داشته (سال 67) ولی ما کاری که کردیم این بوده که از سال 76 شروع کردیم کار را عملیاتی کردن، از سال 76 قراردادهایی که بسته شده همه بامصوبه مجلس، با اسم میدانها، با سقف تعهداتی که مجاز بوده و بعد با مصوبات شورای اقتصاد و با نظارت نمایندگان مجلس و با نظارت هیأتی که رئیس جمهور تعیین فرموده بودند، با اجرای 12 قراردادی که بستیم، من چند عدد می‌گویم دقت بفرمایید! آیا اینها فاجعه است یا خدمت است؟
*در طول فقط 30 سال، نه در طول تمام عمر مخزن، از این قراردادها، (فقط قرارداد توسعه نفت و گاز) 375 میلیارد دلار درآمد عاید کشور می‌شود یعنی سالی 12.5 میلیارد دلار ثروت به این کشور می‌آید که فقط 10 میلیارد دلار آن از میدانهای مشترک است. ما چطور می‌خواهیم جواب فرزندانمان را در سالهای آینده بدهیم که این پولها را که مال شما بود ما برداشت نکردیم و گذاشتیم که دیگران ببرند و استفاده کنند. این چه افتخاری برای وزیر نفت است که 3 هزار میلیارد تومان ثروت زیر زمین باشد و مردم پای برهنه و گرسنه و بیکار روی اینها بگردند و من افتخارم این باشد که 3 هزار میلیارد تومان گنج زیر زمین دارم؟ من افتخارم این خواهد بود که این گنجهای خدادادی و این نعمتها را بروم تلاش کنم حتی اگر شده از آبروی خودم و همکارانم بگذارم اینها را تبدیل به ثروت روی زمینی بکنم و سالی 13 میلیارد تومان حداقل در مرحله اول برای کشور ثروت ایجاد بشود که کشور مرفه بشود و کشور بتواند استفاده بکند. (تعدادی از نمایندگان ـ احسنت)
*ما قراردادهایی که بستیم 16 میلیارد دلار در نفت، گاز و پتروشیمی بود که اصل مبالغی است که در ایران سرمایه‌گذاری بشود. فرصتهای سرمایه‌گذاری برای ما همیشگی نیست، 21 میلیارد دلار سقف تعهداتی بوده که ما ایجاد کردیم، به هیچ چوجه 52 میلیارد دلار نیست؛ در کمیسیون برنامه و بودجه بحث شد، جمعی از اعضای کمیسیون انرژی هم بودند، عدد 21 میلیارد دلار به هیچ وجه بالاتر از آنچه که ما ایجاد کردیم که 2.5 میلیارد دلار از اینها بازپرداخت شده. ما کمتر از 16 درصد تولید میدانها را در طول ده سال باید بدهیم و اگر این میدانها تولید نداشت هیچ بازپرداختی صورت نمی‌گیرد، اگراتفاقی غیرمترقبه افتاد باز، بازپرداخت متوقف می‌شود، اینها همه چیزهایی است که در قراردادها هست.
*اتکای بیش از حد به پیمانکاران خارجی و نادیده گرفتن داخلی‌ها! خوب، بله، ما برای اینکه به داخلی‌ها توجه کنیم، رفتیم شرکتهای مدیریت پروژه درست کردیم، (همانطور که آقای صفایی هم گفتند) از آنطرف هم آقای محتشمی هم به همین شرکتها اشاره کردند، به این شرکتها کار می‌دهند. البته شرکت «پتروپارس» با شرکتهای «توتال» و «شل» قابل قیاس نیست! البته شل و توتال از پتروپارس بهتر هستند، ولی اگر ما این را بپذیریم، تا ابد باید «شل» و «توتال» و «اِنی» در این کشور بیایند کار کنند و هیچ شرکت ایرانی و هیچ ظرفیت ملی نخواهد توانست در اینجا کار بکند. ما باید ظرفیتهای ملی‌مان را بپذیریم، ریسک آن را هم قبول کنیم، اگر یک مقدار هم اشکال دارند بپذیریم، وگرنه همیشه باید بر سر صنعت داخلی و ظرفیتهای داخلی‌مان بزنیم. ما باید از آنها حمایت بکنیم، ممکن است که در کارشان هم تأخیر کنند، پس چکار کنیم.
*بالاخره هزینه‌های ملی و بومی کردن تکنولوژی و انتقال فناوری اینهاست. ما باید اینها را بپذیریم. بنده اینها را پذیرفته‌ام. ضمن اینکه طوری کار کردم که از ظرفیتهای خارجی بتوانیم استفاده کنیم، ولی نه تنها فراموش نکردیم، بلکه به آن محوریت هم دادیم و نگاهمان به آن بوده است. رفتیم با شرکت خارجی قرارداد بستیم، سعی کردیم که یک ایرانی هم بغل دست آن بگذاریم و بیاید کار بکند و بنظر من راه طی شده درستی است که باید دنبال و پیگیری کرد.
نکته مهم در دفاعیات زنگنه این است که وزیر نفت تخصص بسیاری در زیرنویس کردن آدرش اشتباه و رقم سازی دارد و با همین راهکار٬ توانست بسختی از سد مجلس ششم بگذرد. موضوعی که نمایندگان مجلس دهم بهتر است بیشتر بدانند. بخش های مهم سخنان زنگنه را در تاریخ 31 مرداد 1380 بشرح زیر است:
*کشف 50 میلیارد بشکه نفت خام درجا طی چهار سال گذشته است که نمایندگان محترم دقت بفرمایند وقتیکه این عدد 50 میلیارد بشکه را ما مقایسه کنیم با تنها 10 میلیارد بشکه که در بیست سال قبل از آن و بعد از انقلاب کشف شده بود.
*میدانهای مشترک برای ما بسیار حساس است و این یک مسؤولیت ملی برای ماست که به میدانهای مشترک بپردازیم. من امروز مفتخرم که در اینجا عرض بکنم از کل سرمایه‌گذاری هایی که در قالب بیع متقابل انجام شده برای توسعه نفت و گاز، بیش از 80 درصد این سرمایه‌گذاری ها در میدانهای مشترک بوده، چیزیکه درواقع اگر انجام نمی‌شد فاجعه بود، نه آنچه که انجام شده است.
تنها ما فقط لایه نفتی پارس جنوبی را داریم که هنوز تکلیف آن از میدانهای مشترک ما روشن نشده که آنهم ان‌شاءالله با تکمیل مراحل اکتشاف بزودی تکلیفش روشن خواهد شد.
*افزایش بازیافت نفت خام از ابتدای این دولت بعنوان یک هدف اساسی مورد توجه بوده، نمایندگان محترم مستحضرند که ما حدوداً 500 میلیارد بشکه هیدورکربور مایع شامل نفت خام میعانات گازی در جا داریم، آنچه که می‌توانیم از این برداشت بکنیم با تکنولوژی که تا الان از آن بحث می‌کنیم حدود 100 میلیارد بشکه است. اگر ما فقط یک درصد بازیافت نفت را اضافه کنیم، یعنی آنچه که می‌توانیم از زیر زمین به روی زمین بیاوریم که تماماً نمی‌شود همه نفت را آورد، از 500 میلیارد، یک درصدش 5 میلیارد بشکه می‌شود و اگر قیمت نفت را 20 دلار متوسط بگیریم 100 میلیارد دلار به ثروت این مملکت اضافه می‌شود و مصلحت نیست ما به یچ دلیلی از این 100 میلیارد ثروت صرفنظر بکنیم حتی اگر یک درصد بتوانیم بازیافت نفت را بالا ببریم که این به استفاده از آخرین تکنولوژی های روز دنیا بستگی دارد.
*قراردادهای مطالعاتی میدانهای عظیم نفتی بسته شده و ما اصل را بر این گذاشتیم که اول باید مطالعات عمیق برای توسعه میادین انجام بدهیم و در سالهای گذشته کمتر چنین کاری انجام شده و ما این کار را پذیرفتیم و برای 11 میدان عظیم نفتی جنوب قراردادها بسته شده که 75 درصد تولید نفت جنوب کشور را دارند و قراردادها با شرکتهای ایرانی و خارجی بوده است.
*بااجرای 12 قرارداد بیع متقابلی که همه براساس مصوبات مجلس از برنامه دوم که البته این بیع متقابل نه ابتکار ما بوده، نه خلق ما بوده، از برنامه اول وجود داشته (سال 67) ولی ما کاری که کردیم این بوده که از سال 76 شروع کردیم کار را عملیاتی کردن، از سال 76 قراردادهایی که بسته شده همه بامصوبه مجلس، با اسم میدانها، با سقف تعهداتی که مجاز بوده و بعد با مصوبات شورای اقتصاد و با نظارت نمایندگان مجلس و با نظارت هیأتی که رئیس جمهور تعیین فرموده بودند، با اجرای 12 قراردادی که بستیم، من چند عدد می‌گویم دقت بفرمایید! آیا اینها فاجعه است یا خدمت است؟
*در طول فقط 30 سال، نه در طول تمام عمر مخزن، از این قراردادها، (فقط قرارداد توسعه نفت و گاز) 375 میلیارد دلار درآمد عاید کشور می‌شود یعنی سالی 12.5 میلیارد دلار ثروت به این کشور می‌آید که فقط 10 میلیارد دلار آن از میدانهای مشترک است. ما چطور می‌خواهیم جواب فرزندانمان را در سالهای آینده بدهیم که این پولها را که مال شما بود ما برداشت نکردیم و گذاشتیم که دیگران ببرند و استفاده کنند. این چه افتخاری برای وزیر نفت است که 3 هزار میلیارد تومان ثروت زیر زمین باشد و مردم پای برهنه و گرسنه و بیکار روی اینها بگردند و من افتخارم این باشد که 3 هزار میلیارد تومان گنج زیر زمین دارم؟ من افتخارم این خواهد بود که این گنجهای خدادادی و این نعمتها را بروم تلاش کنم حتی اگر شده از آبروی خودم و همکارانم بگذارم اینها را تبدیل به ثروت روی زمینی بکنم و سالی 13 میلیارد تومان حداقل در مرحله اول برای کشور ثروت ایجاد بشود که کشور مرفه بشود و کشور بتواند استفاده بکند. (تعدادی از نمایندگان ـ احسنت)
*ما قراردادهایی که بستیم 16 میلیارد دلار در نفت، گاز و پتروشیمی بود که اصل مبالغی است که در ایران سرمایه‌گذاری بشود. فرصتهای سرمایه‌گذاری برای ما همیشگی نیست، 21 میلیارد دلار سقف تعهداتی بوده که ما ایجاد کردیم، به هیچ چوجه 52 میلیارد دلار نیست؛ در کمیسیون برنامه و بودجه بحث شد، جمعی از اعضای کمیسیون انرژی هم بودند، عدد 21 میلیارد دلار به هیچ وجه بالاتر از آنچه که ما ایجاد کردیم که 2.5 میلیارد دلار از اینها بازپرداخت شده. ما کمتر از 16 درصد تولید میدانها را در طول ده سال باید بدهیم و اگر این میدانها تولید نداشت هیچ بازپرداختی صورت نمی‌گیرد، اگراتفاقی غیرمترقبه افتاد باز، بازپرداخت متوقف می‌شود، اینها همه چیزهایی است که در قراردادها هست.
*اتکای بیش از حد به پیمانکاران خارجی و نادیده گرفتن داخلی‌ها! خوب، بله، ما برای اینکه به داخلی‌ها توجه کنیم، رفتیم شرکتهای مدیریت پروژه درست کردیم، (همانطور که آقای صفایی هم گفتند) از آنطرف هم آقای محتشمی هم به همین شرکتها اشاره کردند، به این شرکتها کار می‌دهند. البته شرکت «پتروپارس» با شرکتهای «توتال» و «شل» قابل قیاس نیست! البته شل و توتال از پتروپارس بهتر هستند، ولی اگر ما این را بپذیریم، تا ابد باید «شل» و «توتال» و «اِنی» در این کشور بیایند کار کنند و هیچ شرکت ایرانی و هیچ ظرفیت ملی نخواهد توانست در اینجا کار بکند. ما باید ظرفیتهای ملی‌مان را بپذیریم، ریسک آن را هم قبول کنیم، اگر یک مقدار هم اشکال دارند بپذیریم، وگرنه همیشه باید بر سر صنعت داخلی و ظرفیتهای داخلی‌مان بزنیم. ما باید از آنها حمایت بکنیم، ممکن است که در کارشان هم تأخیر کنند، پس چکار کنیم.
*بالاخره هزینه‌های ملی و بومی کردن تکنولوژی و انتقال فناوری اینهاست. ما باید اینها را بپذیریم. بنده اینها را پذیرفته‌ام. ضمن اینکه طوری کار کردم که از ظرفیتهای خارجی بتوانیم استفاده کنیم، ولی نه تنها فراموش نکردیم، بلکه به آن محوریت هم دادیم و نگاهمان به آن بوده است. رفتیم با شرکت خارجی قرارداد بستیم، سعی کردیم که یک ایرانی هم بغل دست آن بگذاریم و بیاید کار بکند و بنظر من راه طی شده درستی است که باید دنبال و پیگیری کرد.
دوشنبه ۱ شهريور ۱۳۹۵ ساعت ۱۰:۱۸
کد مطلب: 14493
