دارایی 690 میلیارد دلاری انرژی غزه

به گزارش میز نفت، چند روز پس از حمله حماس در 7 اکتبر، وزارت اطلاعات اسرائیل یک یادداشت محرمانه تهیه کرد. این وزارتخانه بر موساد و شین بت، تحت نظر نخست وزیر، نظارت دارد. این یادداشت از بین سه گزینه، گزینه انتقال اجباری 2.3 میلیون نفر از ساکنان غزه به صحرای سینای مصر را به عنوان بهترین اقدام توصیه کرد.

هنگامی که رئیس جمهور ترامپ در ژانویه به قدرت رسید، دولت او از پاکسازی قومی ساكنان غزه حمایت کرد. در اواسط فوریه، ترامپ یک ویدیوی عجیب و غریب تولید شده توسط هوش مصنوعی را به اشتراک گذاشت که در آن قتل عام فجیع فلسطینی‌ها را به سخره می‌گرفت.
 

پاکسازی قومی؛ از سال ۱۹۴۷ تاكنون

با توجه به شواهد تاریخی، همانطور که بنی موریس، مورخ اسرائیلی، در اواخر دهه ۱۹۸۰ نشان داد، اخراج قوم عرب با استعمار یهودیان در فلسطین از دهه ۱۸۸۰ میلادی و آغاز جنبش مدرن صهیونیستی همراه بوده است.

این اخراج‌ها، آنطور که مورخان جریان اصلی ادعا می‌کردند، به صورت موردی و موقت انجام نشد. در عوض، آوارگی فلسطینیان، یك پاکسازی قومی محسوب می‌شد و براساس طرح دالت  که در سال ۱۹۴۷ میلادی توسط رهبران آینده اسرائیل، مانند دیوید بن گوریون، اولین نخست وزیر این کشور، تدوین شد.

امروزه، فلسطینیان در سرزمین‌های فلسطینی اشغالی توسط اسرائیل، کشورهای عربی همسایه و سراسر جهان، نوادگان ۷۲۰ هزار نفر از ۹۰۰ هزار فلسطینی هستند که زمانی در مناطقی زندگی می‌کردند که به اسرائیل تبدیل شد.

نكته مهم این است که تلاش‌های فعلی برای انتقال جمعیت، چه از غزه و چه از کرانه باختری، دیگر تنها با اهداف جمعیتی دیکته نمی‌شوند. از دهه ۱۹۹۰ میلادی، به نظر می‌رسد پاکسازی قومی با اهداف اقتصادی نیز آمیخته شده است.
 

ذخایر انرژی ۶۹۰ میلیارد دلاری

در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی، تشکیلات خودگردان فلسطین   با شرکت بریتیش گاز  (بی جی) برای توسعه میادین نفت و گاز كشف شده در سواحل غزه قرارداد بست. شرکت بی جی متعهد شد که در ازای دریافت ۹۰ درصد از درآمد حاصل، توسعه و بهره‌برداری از تأسیسات را تأمین مالی کند. تشکیلات خودگردان تنها ۱۰ درصد به علاوه دسترسی به گاز برای تأمین نیازهای خود را دریافت خواهد کرد.

اما اسرائیل مخالف این قرارداد بود. در سال ۱۹۹۹ میلادی، ایهود باراک، نخست وزیر وقت، نیروی دریایی اسرائیل را در آب‌های ساحلی غزه مستقر کرد تا مانع از توافق فلسطین و شرکت گاز بی جی شود.

اسرائیل خواستار انتقال گاز به تأسیسات خود با قیمتی پایین‌تر از سطح بازار و کنترل تمام درآمدهای اختصاص یافته به فلسطینی‌ها شد. هدف آنان جلوگیری از استفاده از این پول‌ها برای تأمین مالی بود.

هنگامی که دولت وحدت فلسطین به رهبری حماس این پیشنهاد را رد کرد، ایهود اولمرت، نخست وزیر اسرائیل، غزه را محاصره کرد. انتظار می‌رفت که این «جنگ اقتصادی» منجر به «بحران سیاسی» و قیام علیه حماس شود، که این اتفاق نیفتاد.

در حالی که غرب در سال‌های ۲۰۰۸-۲۰۰۹ میلادی درگیر رکود بزرگ اقتصادی بود، دولت جدید نتانیاهو مبارزه با بحران انرژی را آغاز كرد که با بهار عربی تشدید شد، زیرا اسرائیل ۴۰ درصد از منابع گاز خود را از دست داد. با افزایش شدید قیمت انرژی، اسرائیل شاهد بزرگترین اعتراضات گسترده در دهه‌های اخیر بود.

دولت نتانیاهو با کشف یک میدان عظیم گاز طبیعی قابل استخراج در حوضه لوانتین، که عمدتاً در بستر دریای مدیترانه شرقی قرار دارد، نجات یافت. اسرائیل ادعا کرد که "بیشتر" ذخایر گازی تازه تأیید شده در قلمرو آن قرار دارد، که باعث ادعاهای متضاد و افزایش تنش‌ها با لبنان، سوریه، قبرس و فلسطینی‌ها شد.

در سال  ۲۰۱۹ میلادی، کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل (آنکتاد)، نهاد تجارت و توسعه سازمان ملل، گزارش داد که سرزمین‌های اشغالی بر فراز ذخایر قابل توجهی از ثروت نفت و گاز طبیعی، در منطقه سی کرانه باختری اشغالی و سواحل مدیترانه در نزدیکی نوار غزه قرار دارند. با این حال، اشغال اسرائیل مانع از توسعه میادین انرژی فلسطینیان شد.

بر اساس یک بررسی زمین‌شناسی ایالات متحده در سال ۲۰۱۰ میلادی، نفت و گاز موجود در این حوضه به ارزش تقریبی ۶۹۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۵ بود.
 

رویای ایجاد یك هاب گازی در شرق مدیترانه

کانال سوئز مصر، دریای سرخ و خلیج سوئز را به دریای مدیترانه متصل می‌کند. حدود ۱۲ درصد از تجارت جهان با ۱۸ هزار کشتی در سال از طریق سوئز عبور می‌کند. این کانال، شریان حیاتی تجارت جهانی است. در مارس ۲۰۲۱ میلادی، این کانال به مدت شش روز توسط یک کشتی کانتینری که به گل نشسته بود، مسدود شد. اگر خط لوله جایگزینی وجود داشت، چه می‌شد؟

در اواسط قرن نوزدهم، بریتانیایی‌ها پیشنهاد ایجاد کانالی به دریای سرخ از طریق بحرالمیت را بررسی کردند. در اوایل دهه 1690، یک پیشنهاد محرمانه و جنجالی ایالات متحده شامل 520انفجار هسته‌ای برای حفاری در صحرای نقب اسرائیل بود.

این ایده در طول جنگ سرد تا 20 اکتبر 2020 میلادی مخفی نگه داشته شد. در آن زمان، شرکت دولتی خط لوله اروپا آسیا (EAPC) اسرائیل و شرکت MED-RED Land Bridge مستقر در امارات، قراردادی را برای استفاده از خط لوله ایلات-اشکلون برای انتقال نفت از دریای سرخ به مدیترانه امضا کردند؛ این رویداد 1 ماه پس از توافق ابراهیم در مورد عادی‌سازی روابط اعراب و اسرائیل بین اسرائیل، امارات و بحرین اتفاق افتاد.

در آوریل 2021 میلادی، اسرائیل اعلام کرد که کار بر روی کانال بن گوریون تا تابستان آغاز خواهد شد. انتظار می‌رفت ساخت و ساز حدود پنج سال طول بکشد و 300000 مهندس و تکنسین در آن مشغول به کار شوند. با هزینه‌های تخمینی 16 تا 55 میلیارد دلار، انتظار می‌رفت این کانال بیش از 6 میلیارد دلار درآمد سالانه ایجاد کند.

پس از همه‌گیری جهانی، امارات متحده عربی از این طرح بحث‌برانگیز فاصله گرفت. با این حال، در ژانویه 2023، کابینه نتانیاهو علیرغم مخالفت‌ها، محرمانه بودن EAPC را تمدید کرد. با افزایش ترافیک در پایانه شرکت EAPC در خلیج ایلات در ماه ژوئیه، فعالان نسبت به فاجعه‌ای قریب‌الوقوع هشدار دادند. و تا ۷ اکتبر ۲۰۲۳، تنها چیزی که بین دولت نتانیاهو و منابع انرژی بکر به علاوه پروژه عظیم کانال قرار داشت، غزه بود. هرچند ممكن است غزه برای همیشه از نقشه های دنیا پاك شود.
 
نویسنده: دن استاینباک
منبع: manilatimes
مترجم: محسن داوری

شنبه ۱۷ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۰۷:۴۴