درباره توسعه غرب کارون و پروژه فشارافزایی:
شکست، محتمل‌ترین گزینه
میز نفت - شرکت ملی نفت ایران برای دو پروژه اصلی نفتی و گازی خود که از نان شب هم واجب‌تر است، به ۳۰ میلیارد دلار پول نیاز دارد که نه بانک‌ها توان تأمینش را دارند و نه صندوق توسعه ملی.
به گزارش میز نفت، دو حوزه بزرگ و حیاتی برای صنایع نفت و گاز کشور در بخش توسعه، غرب کارون و پارس جنوبی است؛ غرب کارون برای توسعه میادین نفتی مشترک با عراق و پارس جنوبی برای تثبیت تولید گاز از این میدان مشترک.
وزارت نفت برای غرب کارون، ۱۲ میلیارد دلار می‌خواهد و برای اجرای پروژه‌های فشارافزایی پارس جنوبی ۱۷ میلیارد دلار.
وزارت نفت برای بخش اول، روی توان تأمین مالی بانک‌های داخلی حساب باز کرده و در حوزه دوم نیز روی منابع صندوق توسعه ملی. چاره دیگری هم ندارد؛ چراکه هیچ راه دیگر و امکان‌پذیری برای آن وجود ندارد.
بااین‌وجود، باید پذیرفت که این راهکارها فقط برای فعال‌کردن پروژه‌ها اجرایی می‌شود و درصد موفقیت آنها بسیار کمتر از چیزی است که می‌توان به موفق‌بودنش امید داشت.
جذب ۳۰ میلیارد دلار برای این دو حوزه نفتی خودش یک مسئله است، جذب سرمایه‌گذاری برای سایر پروژه‌های اولویت‌دار وزارت نفت هم بحثی دیگر که سالانه، به بیش از ۴۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد.
سهم شرکت ملی نفت از فروش نفت و گاز، در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۵ میلیارد دلار در سال برآورد می‌شود که این رقم، شاید کفاف هزینه‌های جاری و پروژه‌های نگهداشت این وزارتخانه را بدهد و عملا پول چندانی برای سرمایه‌گذاری وجود ندارد.
پس طبیعی است روی تأمین مالی بانک‌ها و صندوق توسعه ملی حساب باز شود. بانک‌ها گرچه می‌گویند آماده کمک هستند؛ اما تجربه تاریخی این همکاری‌ها، به‌خوبی گواه می‌دهد حضور بانک‌ها در ابرپروژه‌های نفتی یک شوخی است و بیش از آنکه سودده باشد، ضررده است.
به دلیل خواب بالای سرمایه در پروژه‌های نفتی ایران، کمتر بانکی حاضر است سرمایه خود را وارد این حوزه کند حتی اگر خودش، منتفع اصلی باشد. چیزی که بانک‌ها از خود به نمایش می‌گذارند، یک آمادگی برای کمک به‌نظام است؛ اما همه می‌دانیم، این قبیل کارت زدن‌ها در این پروژه‌ها، برای پای‌کار نشان‌دادن بانک‌هاست و نه انجام کار.
صندوق توسعه ملی هم پولی برای تأمین مالی پروژه‌ها ندارد به‌ویژه وقتی که وزارت نفت همچنان بزرگ‌ترین بدهکار به این نهاد است.
باتوجه‌به دارایی نه‌چندان بالای این صندوق و همچنین، خرج‌کردن دولت سیزدهم و چهاردهم از آن با مجوز رهبری، باعث شده تا موضوعات مهم‌تری مانند تأمین اقلام مورد نیاز مردم مورد توجه رهبری قرار بگیرد.
گرچه قراردادهای فشارافزایی امضا شده، اما تا زمانی که صندوق توسعه ملی پولی به آن تخصیص ندهد همه چیز روی کاغذ است حتی اگر فرض بگیریم صندوق توسعه ملی، در ابتدای کار تزریق مالی را انجام دهد، باید گفت کاری که در این مدل انجام می شود، فقط زخمی کاری است و عملا تا چند سال دیگر، پولی برای این پروژه باقی نمی ماند البته با ادامه شرایط موجود.
تنها راهکار برای اجرای دو پروژه حیاتی صنعت نفت، سرمایه گذاری بخش خصوصی و خارجی است که اولی، به دلیل ترس از شرایط وارد نمی شود و دومی، به علت تحریم های غرب...
وزارت نفت برای غرب کارون، ۱۲ میلیارد دلار می‌خواهد و برای اجرای پروژه‌های فشارافزایی پارس جنوبی ۱۷ میلیارد دلار.
حسابی که روی بانک ها باز شد
وزارت نفت برای بخش اول، روی توان تأمین مالی بانک‌های داخلی حساب باز کرده و در حوزه دوم نیز روی منابع صندوق توسعه ملی. چاره دیگری هم ندارد؛ چراکه هیچ راه دیگر و امکان‌پذیری برای آن وجود ندارد.
بااین‌وجود، باید پذیرفت که این راهکارها فقط برای فعال‌کردن پروژه‌ها اجرایی می‌شود و درصد موفقیت آنها بسیار کمتر از چیزی است که می‌توان به موفق‌بودنش امید داشت.
جذب ۳۰ میلیارد دلار برای این دو حوزه نفتی خودش یک مسئله است، جذب سرمایه‌گذاری برای سایر پروژه‌های اولویت‌دار وزارت نفت هم بحثی دیگر که سالانه، به بیش از ۴۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد.
سهم شرکت ملی نفت از فروش نفت و گاز، در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۵ میلیارد دلار در سال برآورد می‌شود که این رقم، شاید کفاف هزینه‌های جاری و پروژه‌های نگهداشت این وزارتخانه را بدهد و عملا پول چندانی برای سرمایه‌گذاری وجود ندارد.
صندوقی که پول ندارد
پس طبیعی است روی تأمین مالی بانک‌ها و صندوق توسعه ملی حساب باز شود. بانک‌ها گرچه می‌گویند آماده کمک هستند؛ اما تجربه تاریخی این همکاری‌ها، به‌خوبی گواه می‌دهد حضور بانک‌ها در ابرپروژه‌های نفتی یک شوخی است و بیش از آنکه سودده باشد، ضررده است.
به دلیل خواب بالای سرمایه در پروژه‌های نفتی ایران، کمتر بانکی حاضر است سرمایه خود را وارد این حوزه کند حتی اگر خودش، منتفع اصلی باشد. چیزی که بانک‌ها از خود به نمایش می‌گذارند، یک آمادگی برای کمک به‌نظام است؛ اما همه می‌دانیم، این قبیل کارت زدن‌ها در این پروژه‌ها، برای پای‌کار نشان‌دادن بانک‌هاست و نه انجام کار.
صندوق توسعه ملی هم پولی برای تأمین مالی پروژه‌ها ندارد به‌ویژه وقتی که وزارت نفت همچنان بزرگ‌ترین بدهکار به این نهاد است.
باتوجه‌به دارایی نه‌چندان بالای این صندوق و همچنین، خرج‌کردن دولت سیزدهم و چهاردهم از آن با مجوز رهبری، باعث شده تا موضوعات مهم‌تری مانند تأمین اقلام مورد نیاز مردم مورد توجه رهبری قرار بگیرد.
گرچه قراردادهای فشارافزایی امضا شده، اما تا زمانی که صندوق توسعه ملی پولی به آن تخصیص ندهد همه چیز روی کاغذ است حتی اگر فرض بگیریم صندوق توسعه ملی، در ابتدای کار تزریق مالی را انجام دهد، باید گفت کاری که در این مدل انجام می شود، فقط زخمی کاری است و عملا تا چند سال دیگر، پولی برای این پروژه باقی نمی ماند البته با ادامه شرایط موجود.
تنها راهکار برای اجرای دو پروژه حیاتی صنعت نفت، سرمایه گذاری بخش خصوصی و خارجی است که اولی، به دلیل ترس از شرایط وارد نمی شود و دومی، به علت تحریم های غرب...
دوشنبه ۲۰ اسفند ۱۴۰۳ ساعت ۱۰:۴۶
کد مطلب: 41971