به گزارش میز نفت به نقل از خانه ملت، بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت درباره تضامین اخذ شده در قرارداد ایران و توتال، گفت: ساختار قراردادهای IPC اینگونه بوده که اگر اجرای قرارداد برای شرکت طرف مقابل ایران غیرممکن شده و این موضوع را اعلام کند، می تواند از قراداد خارج شود؛ اما پولی به آن پرداخت نمی شود تا زمانی که فعالیت پروژه تمام شود.
وزیر نفت با بیان اینکه در قرارداد ایران و توتال پیش بینی شده که نفر دوم یعنی شرکت چینی جایگزین توتال شود، افزود: در حال حاضر توتال هنوز از قرارداد خارج نشده است و ۲۵ روز از مهلت ۶۰ روزه این شرکت تمام شده و ۳۵ روز دیگر زمان دارد.
وی ادامه داد: بعید است که توتال بتواند برای حضور در ایران از آمریکا معافیت بگیرد؛ اما اگر شرکت دوم یعنی شرکت چینی نیز تمایلی به ادامه فعالیت نداشته باشد، شرکت سوم کار را ادامه می دهد.
زنگنه با بیان اینکه برخی خیلی روی این موضوع حساسیت نشان می دهند که ایران در قرارداد با توتال ضرر کرده است، یادآور شد: در این قرارداد ضرر نکرده ایم، فرض می شود که ایران سرمایه داشته و پول هایش روی دستش مانده و می خواسته کار این پروژه را انجام دهد، پس اگر توتال و چینی ها از قرارداد خارج شدند این سرمایه ها به شرکت پتروپارس داده شود تا این پروژه را به اتمام برساند.
وی با اشاره به اینکه شرکت توتال تاکنون ۶۰ میلیون دلار در این پروژه خرج کرده است، افزود: مجلس و دولت قبول کرده اند که برای توسعه صنعت نفت به فرآیند جذب سرمایه گذار خارجی و تکنولوژی توجه شود که در این موضوع هیچ اختلافی بین مجلس و دولت نبود و هیئت نظارت بر منابع هیدروکربوری که مقامات عالی سه قوه در آن حضور دارند، انعقاد این قرارداد را به مصلحت کشور دانستند.
وزیر نفت با بیان اینکه اگر در کار وزارت نفت تاخیر نینداخته بودند و ۵ قرارداد دیگر همانند توتال منعقد شده بود دیگر وضعیت کشور مثل امروز نبود، تصریح کرد: اگر صادرات نفت کشور ۴ میلیون بشکه در روز بود دیگر آمریکا نمی توانست نفت ایران را تحریم کند، چراکه خروج نفت ایران بسیار برایش زیان بار بود، همانگونه که نتوانست روسیه را تحریم نفت و گاز کند چون مقدار تولید نفت و گاز روسیه به مقداری بود که بازار تحمل خروج روسیه را نداشت.
جمعه ۸ تير ۱۳۹۷ ساعت ۱۸:۳۹
ضمنا زنگنه در مورد مفاد قراردادهای نفتیهم دروغ می گوید. بروید بند د ماده 3 الگوی مصوب دولت را بخوانید. فارسی است و شما هم می توانید بخوبی بفهمید. آنجا نوشته اگر به دلیلی غیر از دلایل فنی تولید میدان متوقف شود ایران موظف است تمام هزینه ها و حتی پاداش تولید (در حالیکه تولید هم وجود ندارد) به طرف مقابل بدهد بنابراین اگر بدلیل تحریم خرید نفت مثلا ده سال نتوانیم از آن میدان نفت تولید کنیم بابت این ده سال باید پاداش تولید روزانه هم به طرف مقابل بدهیم. این بند تشویق طرف مقابل به تحریم است. اگر چند قرارداد IPC نفتی بسته می شد و تحریم می شدیم برای همیشه مجبور می شدیم تقریبا همه درآمد نفتی کشور را به بیگانگان بدهیم بدون آنکه آنها بخواهند زحمتی بکشند. این اگر خیانت نیست اسمش چیست؟ اگر ذره ای شرف ایرانی دارید بخوانید و خودتان تفسیر کنید. مرگ بر خیانتکاران