حمله 30 میلیون بشکه ای ایران به بازار

به گزارش «ميزنفت»، فایننشال تایمز نوشت : توافق هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی می تواند موجب افزایش شدید صادرات نفت این کشور شود و راه را برای بازگشت گروههای بین المللی انرژی به کشور بعد از غیبتی پنج ساله باز کند.

این پایگاه اینترنتی در تحلیلی به قلم کریستوفر آدامز نوشت : تهران تشنه احیای صنعت نفت و گاز خود و جذب سرمایه گذاری خارجی است.

گروه انگلیسی-هلندی رویال داچ شل، رپسول اسپانیا، استات اویل نروژ و توتال فرانسه سال 2010 از ایران خارج شدند.

انتظار می رود ایران به زودی شروع به آماده سازی زمینه برای امضای قراردادهای جدید با شرکت های غربی کند. شرکت های توتال و انی ایتالیابه احتمال زیاد جزو نخستیتن شرکت هایی خواهند بود که با ایران قرارداد امضاء خواهند کرد.

رئوس توافق هسته ای هفته گذشته در لوزان هنوز هم باید تدوین شود و پس از آن می توان تا ماه ژوئن به توافق جامع دست یافت. اما ایران یک گام به دستیابی به هدف خود در خصوص بازگرداندن تولید نفت و صادرات خود به وضع قبلی نزدیک تر شده است.

تحریمها با هدف مهار فعالیت های هسته ای موجب کاهش تولید نفت خام ایران به حدود 2 میلیون و 800 هزار بشکه در روز، از روزانه 3 میلیون و 600 هزار  بشکه در سال 2011 شده اند. صادرات ایران حدود یک میلیون و 100 هزار بشکه در روز یعنی نصف سطح قبل از تحریمهاست.

با این حال، برخی از ناظران می گویند حجم صادرات می تواند ظرف چند ماه بهبود یابد.

حدود سی میلیون بشکه نفت خام در سواحل و کشتی های نفتکش ذخیره شده و آماده ارسال به بازار است.
علاوه بر این، « آمار جهانی انرژی » که یک شرکت مشاوره ای است اعلام کرد هر گونه لغو تحریم ها می تواند تولید نفت ایران را در مدت سه تا شش ماه به میزان 500 هزار بشکه و در مدت یک سال دیگر به 700 هزار  بشکه در روز افزایش دهد.

دیگران با این موضوع موافق نیستند. اد مورس، رئیس بخش پژوهش کالاها در سیتی گروپ می گوید " بسیار بعید است " ایران قادر به افزایش تولید خود تا سال 2016 باشد و این تا حدودی به دلیل زمان مورد نیاز برای اجرای هر گونه توافق و بررسی تبعیت تهران از آن توافق است. این موضوع بر عرضه نفت تاثیر می گذارد.
جرج بوت وکیل نفت و گاز در شرکت پینسنت میسونز Pinsent Masons می گوید: « این تازه آغاز روند است و چند سال طولمی کشد تا مجموعه پیچیده ای از محدودیت ها در تجارت که برای چندین سال اجرا شده اند برداشته شود.»

حتی اگر ایران تولید و صادرات خود را افزایش دهد، حفظ سطوح بالاتری از تولید و فروش می تواند چالشی قابل توجه باشد. ایران برای تحقق بخشیدن به جاه طلبی های خود در مورد بازگشت پایدار به تولید 4 میلیون بشکه نفت برای حوزه نفتی فرسوده که مدت زیادی است تولید آنها کاهش یافته است به تکنولوژی و دانش فنی غرب نیاز دارد.

ایران چشم اندازی فریبنده دارد. ایران چهارمین ذخایر بزرگ نفت جهان و دومین ذخایر گاز جهان را داراست.
آی اچ انرژی که یک گروه تحقیقاتی است اعلام کرد حدود 40 درصد از 187 میدان فعلی و میادینی که باید فعالیت های اکتشافاتی در آنها صورت بگیرد هنوز انجام نشده است.

شرکت ملی نفت ایران خوش بینانه به طرح هایی اشاره کرده است که ظرفیت تولید را تا سال 2018 به 5 میلیون و 700 هزار بشکه در روز افزایش می دهند.

این طرح ها بر میادین مشترک با عربستان سعودی و عراق مانند یاران و آزادگان جنوبی متمرکزند.

شرکت ملی نفت ایران همچنین می خواهد میزان تولید را در حوزه گازی برون ساحلی پارس جنوبی به دو برابر برساند.

با این حال، سرمایه گذاران خارجی قبل از تصمیم گیری در مورد هر گونه سرمایه گذاری خواستار درکی واضح تر از وضعیت حوزه های ایران و اقدامات ترمیمی هستند.

گروه های نفتی آمریکایی و اروپایی در طول پنج سال گذشته دقت کرده اند فاصله خود را با ایران حفظ کنند. به غیر از ملاقات های غیر علنی در مجمع جهانی اقتصاد که سال گذشته در داووس بین حسن روحانی رئیس جمهور ایران و مدیران اجرایی شرکت های بریتیش پترولیوم ، انی، شل و توتال برگزار شد ، تماس های سطح بالا حداقل بوده است.

علاوه بر این، در حالی که گروهها چشم اندازی طولانی مدت در ایران مشاهده می کنند ، در جهانی که قیمت های نفت به شدت کاهش یافته است و کاهش شدید هزینه ها توسط شرکت ها ، شرایط پیشنهادی باید جذاب تر نسبت به گذشته باشد تا آنها بتوانند به ایران باز گردند.

یکی از مدیران نفتی اظهار داشت: « بستگی به ایرانیان دارد. ما فرصت ها را بررسی می کنیم ، اگر به طور قانونی امکانپذیر و شرایط جذاب باشد ، در ایران فعالیت خواهیم کرد.»

دیوید کرش، مدیر عامل تحقیق و مشاوره در شرکت « اطلاعات انرژی » همچنین اشاره کرد گروههای نفتی به فرصت های دیگر چشم دوخته اند.

وی گفت :« شرکت ها به ایران نگاه می کنند و می گویند ما پایگاه بالقوه منابع آن را دوست داریم اما از لحاظ مالی فرصت های سرمایه گذاری بسیار بهتری در مکزیک داریم.»

ایران که پروژه هایی با ارزش دهها میلیارد دلار را شناسایی کرده ، خواستار بدست آوردن حداکثر سود است. بنابراین، اگرچه شرکت های بزرگ بازگشت به قرارداد های شراکت در تولید را بعید می دانند ، به نظر می رسد ایران آمادگی مصالحه را داشته باشد.

بیژن زنگنه وزیر نفت ایران گفته است هر قرارداد جدیدی نسبت به قرار دادهای به طور گسترده نامحبوب « بیع متقابل » که در دهه هزار و نهصد و نود و اوایل دهه دو هزار با گروه های غربی در مورد آنها مذاکره می شد رقابتی تر خواهد بود.

بر اساس این موافقت نامه های ثابت و مبتنی بر هزینه ، سرمایه گذاران خارجی بخش اعظم هزینه ها را بر عهده داشتند و سود اندکی نصیبشان می شد.

تحلیلگران خواستار ساختار هزینه ای منعطف تر هستند.

سه شنبه ۱۸ فروردين ۱۳۹۴ ساعت ۰۱:۳۶